زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

اصالت نفی





اصالت نفی، الغای احتمال وجود امر مشکوک است.


۱ - تعریف



در دیدگاه قدما، اصالت نفی از ادله عقلی شمرده شده و به معنای قاعده‌ای است که در ضمن آن عقل به عدم وجود امر مشکوک حکم می‌کند، مگر آن که دلیل قطعی بر وجود آن اقامه شود، چه آن امر، تکلیف به انجام فعل، چه تکلیف به ترک فعل و چه حکمی از احکام وضعی باشد.

۲ - دیدگاه بعضی از اصولیون



بعضی از اصولیون، اصالت نفی را شامل اصالت اباحه، اصالت برائت اصلی و اصالت عدم می‌دانند؛ برخی دیگر، اصالت عدم را شامل اصالت برائت، اصالت اباحه و اصالت نفی، و عده‌ای دیگر، اصالت نفی را مترادف با اصالت برائت عقلی می‌دانند.
[۳] قوانین الاصول، میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمد حسن، ج۲، ص۱۳.



۳ - پانویس


 
۱. هدایة المسترشدین فی شرح معالم الدین، اصفهانی، محمد تقی بن عبد الرحیم، ص۴۴۴.    
۲. الوافیة فی اصول الفقه، فاضل تونی، عبدالله بن محمد، ص۱۷۸.    
۳. قوانین الاصول، میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمد حسن، ج۲، ص۱۳.


۴ - منبع



فرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۲۰۲، برگرفته از مقاله «اصالت نفی».    



آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.